انقلاب کوبا

گسترش کمونیسم پس از جنگ جهانی دوم و با قدرت گرفتن بیش از پیش شوروی، سرعت یافته و در کشورهای مختلف ظهور و بروز می‌یابد. یکی از این مقاصد، کوبا بود که تحت سیطره ایالات متحده قرار داشت. سرآغاز این انقلاب را می‌توان در حمله نافرجام ۲۶ جولای ۱۹۵۳ به پادگان مونکادا در شهر سانتیاگو کوبا دانست که به رهبری فیدل کاسترو انجام گرفت. این عملیات اگرچه ناکام می‌ماند، ولی سرآغاز جنبشی می‌شود که به نام ۲۶ جولای(ژوئیه) معروف شد. پس از ناکامی مونکادا، این جنبش در سال ۱۹۵۵ توسط ۸۲ تبعیدی از جمله فیدل کاسترو، رائول کاسترو و چگوارا در مکزیک بازسازی شد و این تبعیدیان در ۱۹۵۶ به کوبا برگشتند و مبارزات را علیه حکومت باتیستا آغاز کردند که این مبارزات در سال ۱۹۵۹ به پیروزی رسید و منجر به تشکیل حکومت انقلابی کوبا آن هم در بیخ گوش نظام کاپیتالیستی آمریکا شد و تا امروز نیز این حکومت هم‌چنان پابرجاست. ویژگی بارز انقلاب کوبا را می‌توان در تعریف مدل خاصی از انقلاب‌ دانست که بر پایه مبارزات چریکی بود و همین مدل سرمشقی برای کشورهای حوزه آمریکای لاتین و حتی فراتر از آن برای گروه‌های مبارز در اقصا نقاط دنیا شد.