در قرن ۱۹ الجزایر توسط فرانسویان به خاک و خون کشیده شد و به مدت ۱۳۲ سال توسط ایشان چپاول گردید. در پاسخ به این تجاوزگری، مردم مسلمان از هر گوشه و کنار به مقابله با فرانسویان برخواستند و رفته رفته زیر پرچم بزرگانی همچون عبدالقادر سازمان یافتند. جهاد با اشغالگران خوب پیش میرفت تا جایی که عبدالقادر دوسوم خاک الجزایر را از فرانسویان پس گرفت. اما در این برهه اشغالگران که در جنگ سخت مغلوب همت مردم مسلمان شده بودند، جنگ نرم را کلید زدند و با مذاکره و تفرقه افکنی میان صفوف مجاهدین، شکست را به پیروزی بدل کردند و دوباره بر مردم الجزایر مسلط شدند. الجزایر علیرغم رشادت های بسیار مردم غیورش، به دلیل وادادگی و استحاله بسیاری از بزرگانش، بیش از یک قرن مستعمره فرانسه بود و البته پس از استقلال هم نتوانست خود را از نفوذ فرهنگی فرانسه رها سازد. امپریالیسم همانطور که در دوره اشغال به انحاء مختلف سعی در حذف اسلام حقیقی از الجزایر داشت، پس از استقلال نیز اجازه ورود اسلام به عرصه سیاست را نداد. حاکمان پس از استقلال الجزایر که در دامان تفکر غرب رشد یافته و از فرهنگ اصیل خود فاصله بسیار گرفته بودند، با دنبال کردن الگوهای توسعه غربی و ممانعت از احیای تفکر اسلامی، عملاً الجزایرِ از استعمار رها شده را به دام استعماری نو انداختند.
در این ویدئو به اختصار در مورد رئیس‌جمهور‌های بعد از انقلاب الجزایر و عقاید و فعالیت‌هایشان صحبت می‌شود و در این سیر از فرحت عباس به عنوان اولین رئیس‌جمهور تا عبدالعزیز بوتفلیقه عنوان می‌شود. هم‌چنین عنوان می‌شود که چطور زمامداری الجزایر از دست اسلام‌گرایان خارج‌شده و عاقبت به دیکتاتوری ختم می‌شود.
در بین سال‌های ۱۹۵۴ تا ۱۹۶۲ میلادی حوادث و اتفاقاتی در الجزایر رخ داد که منجر به توافق‌نامه اویان میان الجزایر و فرانسه شد. دوگل از جهتی حاضر به از دست دادن حاکمیت خود در الجزایر نبود و از طرفی توان مقابله با حرکت انقلابی مردم را نداشت. دوگل طی نطقی در سال ۱۹۶۰ خواستار صلح شد و اعلام کرد به شرط تشکیل یک کنفرانس صلح میان سران FLN و دولت فرانسه و برگزاری رفراندوم حاضر به تایید استقلال الجزایر است. اندکی بعد رفراندومی در الجزایر برگزار شد و اکثریت مردم، بر خلاف انتظار دوگل، خواهان استقلال کامل الجزایر شدند. با پذیرفته شدن این توافق‌نامه استقلال الجزایر به طور رسمی در پنجم ژوئن ۱۹۶۲ اعلام گشت و استعمار مستقیم فرانسه در الجزایر پس از ۱۳۲ سال خاتمه یافت.
کلیپ تصویری حاضر به معرفی کوتاه کشور الجزایر و مروری بر تاریخ آن (تا پیش از انقلاب الجزایر)، می‌پردازد.
سرود «قَسَماً» (به معنی سوگند می‌خوریم) سرود معروف انقلابیون الجزایر است که پس از استقلال از فرانسه به عنوان سرود ملی این کشور انتخاب می‌شود. شعر این اثر را مفدی زکریاء در آوریل ۱۹۵۵ و در زندان سروده است. شایع است که به دلیل عدم دسترسی به کاغذ و قلم، او این شعر را با خون خود و بر دیوار زندان نوشته است. موسیقی این اثر را نیز محمد فوزی، آهنگساز مصری، تنظیم نموده است. پس از پیروزی انقلاب و استقلال الجزایر در سال ۱۹۶۲، این اثر به عنوان سرود ملی الجزایر انتخاب می‌شود. یکی از موارد جالب در این سرود، خطاب قرار دادن فرانسه و وعده گرفتن انتقام در آن است. چیزی که در سرود ملی مرسوم نبوده و علیرغم مباحثاتی نیز که در این زمینه صورت گرفته، هم‌چنان این بخش در سرود ملی الجزایر و بدون تغییر مانده است که خود شاهدی است بر سختی‌هایی که ملت الجزایر در دوره استعمار فرانسه متحمل شده‌اند و این‌گونه در صورت ملیشان بازتاب یافته است.