انقلاب الجزایر

در بین سال‌های ۱۹۵۴ تا ۱۹۶۲ میلادی حوادث و اتفاقاتی در الجزایر رخ داد که منجر به توافق‌نامه اویان میان الجزایر و فرانسه شد. دوگل از جهتی حاضر به از دست دادن حاکمیت خود در الجزایر نبود و از طرفی توان مقابله با حرکت انقلابی مردم را نداشت. دوگل طی نطقی در سال ۱۹۶۰ خواستار صلح شد و اعلام کرد به شرط تشکیل یک کنفرانس صلح میان سران FLN و دولت فرانسه و برگزاری رفراندوم حاضر به تایید استقلال الجزایر است. اندکی بعد رفراندومی در الجزایر برگزار شد و اکثریت مردم، بر خلاف انتظار دوگل، خواهان استقلال کامل الجزایر شدند. با پذیرفته شدن این توافق‌نامه استقلال الجزایر به طور رسمی در پنجم ژوئن ۱۹۶۲ اعلام گشت و استعمار مستقیم فرانسه در الجزایر پس از ۱۳۲ سال خاتمه یافت.

در این ویدئو به اختصار در مورد رئیس‌جمهور‌های بعد از انقلاب الجزایر و عقاید و فعالیت‌هایشان صحبت می‌شود و در این سیر از فرحت عباس به عنوان اولین رئیس‌جمهور تا عبدالعزیز بوتفلیقه عنوان می‌شود. هم‌چنین عنوان می‌شود که چطور زمامداری الجزایر از دست اسلام‌گرایان خارج‌شده و عاقبت به دیکتاتوری ختم می‌شود.

سرود «قَسَماً» (به معنی سوگند می‌خوریم) سرود معروف انقلابیون الجزایر است که پس از استقلال از فرانسه به عنوان سرود ملی این کشور انتخاب می‌شود. شعر این اثر را مفدی زکریاء در آوریل ۱۹۵۵ و در زندان سروده است. شایع است که به دلیل عدم دسترسی به کاغذ و قلم، او این شعر را با خون خود و بر دیوار زندان نوشته است. موسیقی این اثر را نیز محمد فوزی، آهنگساز مصری، تنظیم نموده است. پس از پیروزی انقلاب و استقلال الجزایر در سال ۱۹۶۲، این اثر به عنوان سرود ملی الجزایر انتخاب می‌شود. یکی از موارد جالب در این سرود، خطاب قرار دادن فرانسه و وعده گرفتن انتقام در آن است. چیزی که در سرود ملی مرسوم نبوده و علی‌رغم مباحثاتی نیز که در این زمینه صورت گرفته، هم‌چنان این بخش در سرود ملی الجزایر و بدون تغییر مانده است که خود شاهدی است بر سختی‌هایی که ملت الجزایر در دوره استعمار فرانسه متحمل شده‌اند و این‌گونه در صورت ملیشان بازتاب یافته است.