در دورهٔ صــفویه، مبلغــان مــذهبی از اســپانیا، پرتغال، فرانسـه، ایتالیـا و لهسـتان وارد ایـران شـدند. تعدادی از این مبلغان مسیحی، که از فرقه‌های مختلف کاتولیکی بودند؛ توسط دولت‌های اروپایی و به طور رسمی به ایران اعزام می‌شدند، از طرف دیگر پاپ نیز هیئت‌های تبلیغی را به ایران می‌فرستاد و این به دلیل آرمان‌ها و اهداف مشترکی بود که داشتند. عوامل سیاسی و تبلیغی-مذهبی از جمله این اهداف به شمار می‌آید. از منظر سیاسی، پـاپ‌هـا و پادشـاهان در اندیشـهٔ نـابودی دولت عثمانی بودند که خود این اندیشه بیشتر جنبـهٔ دینـی داشت؛ یعنی آنان درصدد بودند با کمک دولت صفویه که دشمن عقیدتی عثمانی محسوب می‌شدند، مسلمانان عثمانی را از اروپا عقب برانند. در زمینهٔ انگیزهٔ تبلیغـی نیـز، هدف اصلی اشاعهٔ مذهب کاتولیک بود که به دلیل رواج مذهب پروتستان در اروپا در معرض خطر قرار گرفته بود. لازم به ذکر است که هیئت‌های تبلیغی پروتستانی، به طـور رسـمی وارد ایـران نمی شدند.
بعضی از مبلغان مسیحی
لوییس پره یرا دولاسردا، که در سال ۱۶۰۴ با نامه‌ای از پادشاه اسپانیا، فیلیپ سوم، به سوی ایران روانه شد. لاسردا مأموریت داشت با تدابیر لازم و اقدامات مسالمت‌آمیز، ایران را راضی به خروج از بحرین کند و پادشاه ایران را به ادامهٔ جنگ با عثمانی‌ها تشویق کرده، مانع صلح با عثمانی شود.
کشیش آنتونیو دوگوا، نمایندهٔ پاپ،‌ در همین ایام از سوی دربار فیلیپ سوم به عنوان سفیر به ایران اعزام شد. پادشاه اسپانیا در نامه‌ای ضمن تبریک کامیابی‌های شاه عباس در مقابل ترکان عثمانی، دوستانه از او خواهش کرد که مستعمرات آسیایی اسپانیا را تحت حمایت خود گیرد، هم‌چنین موضوع بحرین را بار دیگر در میان گذاشت.
اسقف فرانسوا پیکه، در سال ۱۶۸۲ به عنوان سفیر و فرستاده پاپ به اصفهان اعزام شد. بیشـتر مـذاکرات و درخواسـت هـای او، بـرای ارامنهٔ کاتولیک شده و یسوعیان ساکن در ایران بود.