شبه جزیرۀ کره با نام باستانی «چوسان» در شمال شرقی آسیا واقع شده و طی تاریخ دو هزار ساله‌اش بیش از نهصد بار مورد تهاجم بیگانگان قرار گرفته است. یکی از این تهاجمات مربوط به دودمان چینی «هان» در ۱۰۸ سال پیش از میلاد است که پادشاهی چوسان را فتح و در نیمۀ شمالی شبه جزیره چهار مستعمرۀ تحت کنترل چین تأسیس کرد. البته کره‌ای‌ها اجازه ندادند چین تسلط خود را برکشورشان همیشگی کند و قبایل کره ای از راه‌های مختلف به مقابله با چینی‌ها برخاستند. در جریان این نبردها به تدریج سه پادشاهی جداگانه به نام‌های «سیلا»، «باکجه» و «گوگوریو» با یکدیگر متحد شدند.

«گوگوریو» در ابتدا نسبت به دو پادشاهی دیگر وسعت و قدرت بیشتری داشت. این پادشاهی که بر منطقۀ وسیعی از شمال شرقی کره تسلط یافته بود مرزهایش تا داخل خاک چین کنونی کشیده می‌شد و پایتخت خود را در «پیونگ یانگ» تأسیس کرد. پادشاهی باکجه نیز در کرهٔ جنوبی نزدیک سئول امروزی پدیدار شد و تمدنی ایجاد کرد که بر فرهنگ ژاپن تأثیر زیادی گذاشت. سیلا آخرین پادشاهی بود که در کرۀ مرکزی سر برآورد و سرانجام دو پادشاهی دیگر را تحت الشعاع خود قرارداد. این سه حکومتِ پادشاهی طی یک دورۀ چند قرنی علاوه بر اینکه فرهنگ و ساختار سیاسی خود را براساس الگوی فرهنگ چینی پدید آوردند، نیم نگاهی نیز به قلمروی یکدیگر داشتند.

در اواخر قرن ششم هر سه پادشاهی بار دیگر با تجاوز چین رو‌به‌رو شدند. سیلا با کمک چین دو پادشاهی دیگر را شکست داد و بعد از به قدرت رسیدن نیروهای چین را هم بیرون راند. سرانجام در پایان قرن هفتم میلادی اولین حکومت متحد کره توسط پادشاهی سیلا بنیان گذاشته شد، تمدنی پیشرفته در عرصۀ هنر، تجارت و آموزش که مدت ۲۵۰ سال ادامه داشت. در این دوران امپراتوری سیلا ضمن حفظ پیوندهای سیاسی خود با چین هیچ‌گاه توسط این کشور مورد تهاجم قرار نگرفت.

پیشینۀ کره‌ٔ امروزی مربوط به قبیلۀ گوگوریوست. در سال ۶۶۸ میلادی درست در زمان پیروزی سیلا بر گوگوریو یکی از سرداران گوگوریو گروهی از مردم را به سمت قلمروی چین هدایت کرد و درآنجا حکومتِ کره‌ای مستقلی به نام «بال هائه» را تشکیل داد که بعدها بخشی از گوگوریوی پیشین را از سیلا باز پس گرفت. این دوره مصادف است با زمانی که سیلا در جنوب پیونگ یانگ به حیات خود ادامه می‌داد. بال هائه نیز در سال ۹۲۶ سقوط کرد، اما به جای آن پادشاهی جدیدی به نام «کوریو» سر برآورد که کرۀ امروزی نامش را از آن گرفته است.

در سال ۹۳۵ «کوریو»، «سیلا» را که به سبب مشکلات داخلی ضعیف شده بود شکست داد. پادشاه کوریو در این زمان «وانگ گیوم دانگون» فردی سخاوتمند بود که توانست مردم را در پادشاهی جدید متحد ساخته و دورهٔ دیگری را در نهایت صلح و شکوفایی شکل دهد. این حکومت سرانجام در قرن سیزدهم به سبب حملات وحشیانهٔ مغولان و یورش‌های مکرر ژاپنی‌ها رو به افول نهاد.

بعد از سقوط کوریو، دودمان «یی» (yi) یا «چوسان» که نامش را از چوسان کهن گرفته است، توسط ژنرال «یی سونگ گی» در سال ۱۳۹۲ بنا نهاده می­‌شود. این دوره را می‌توان «عصر طلایی» کره نامید.

دورهٔ چوسان پس از این زمان به «پادشاهیِ عزلت گزیده» معروف شد. زیرا در این دوره کره سیاست جدا و منزوی ساختن خود را از هر گونه نفوذ خارجی در پیش گرفت. تاریخ طولانیِ وحدت و استقلال کره در سال ۱۹۱۰ درست زمانی که ژاپن کره را اشغال و به خاک خود ملحق کرد به طور رسمی پایان یافت.