طبرستان بهشت امن دوستداران و فرزندان علی‌‌ بن‌ ابی طالب بود. علویانی که تحت تعقیب حکومت اموی و بعد عباسی بودند به این منطقه پناه می‌بردند. همین تعدد بالای سادات در منطقه، باعث شد تا در زمان عباسیان، اولین حکومت شیعی مستقل در این منطقه تشکیل شود. علی، حسن و احمد پسران بویه به لشگر این حکومت نوپا پیوستند و به خاطر لیاقت و شجاعت خیلی سریع پیشرفت کردند. علی معروف به شجاع یکی از فرماندهان دیلمیان شد. بعد از مدتی آرمان‌های قیام، توسط فرماندهان فراموش شد و جایش را به گسترش قلمرو به هر طریق ممکن داد. اما آرمان حکومت عدالت‌محور شیعی هرگز از ذهن على بن بویه پاک نشد. او تصمیم گرفت راهش را جدا کند. از این رو از مردآویج که حالا با حذف رقبا، مالک سپاه شده بود خواست تا او و برادرانش را به جایی دیگر بفرستد. مردآویج سه برادر را با تعدادی اندک به جایی در نزدیکی لرستان فعلی فرستاد و خود به سمت اصفهان لشکر کشید. والی عباسی با مردآویج جنگید اما شکست خورد و عقب نشینی کرد. در بازگشت، با ۲ هزار نفر از باقی‌ماندهٔ سپاه خود، راه را به سمت لرستان کج کرد تا انتقام شکست از مردآویج را از علی بن بویه بگیرد. خدا با علی همراه بود که لرهای غیور به سپاهش پیوستند و هم زمان باد مخالف، آتش نفت پاش های سپاه دشمن را به درون لشکر خودی کشاند. والی شکست خورد و علی پیروزمندانه وارد شیراز شد. اینجا او برای اولین بار توانست رؤیای حکومت عدل علی (ع) را تا حدودی برای مردم شیراز ترسیم کند. شیراز یکدست با علی همراه شد. اما بیرون از شیراز خلیفهٔ عباسی در حال تدارک سپاه برای مقابله با او بر آمد. مردآویج هم که از پیروزی و تمرد على بیم داشت به سوی او لشکر کشید. مردآویج را غلامانش کشتند. سپاه خلیفه هم از على شکست خورد. خلیفه برای صلح، خلعت حکومت و القاب عمادالدوله ، رکن‌الدوله و معز‌الدوله را برای علی ،حسن و احمد فرستاد و در واقع حکومت آل بویه را به رسمیت شناخت. پسران بویه در طی ۷۰ روز، بی رقیب آقای ایران شدند. هر چه آل بویه در ادارهٔ مملکت توانمند بودند، خلیفهٔ عباسی ناتوان بود.
احمد معز‌الدوله در حالی وارد بغداد شد که خلیفه از ترس ترکان پنهان شده بود. از آن زمان خلافت عباسی طفیلی آل بویه گشت. آل بویه با خود عزاداری دههٔ محرم و عاشورا ، بزرگداشت غدیر ، بازسازی قبور تخریب شدهٔ اهل بیت، آبادی راه‌ها و دارالشفا را به بغداد آورد.